W ciągłym ruchu - Back to bone

Back to Bone

choreografia 

Rosalind Crisp we współpracy z tancerzami: Martyna Lorenc, Anna Nowicka, Janusz Orlik, Tomek Pomersbach, Julia Plawgo,Katarzyna Wolińska i Marysia Zimpel

W ciągłym ruchu

 

Sala teatralna pozbawiona jest jasno wyznaczonych stref – widowni i sceny. Przestrzeń ma nikogo nie krępować. Ta, jednak narzucona, swoboda może początkowo wprowadzać w zagubienie publiczność, pozbawioną bezpiecznego i znanego miejsca w teatrze, czyli rzędów krzeseł. Nie ma też wyraźnego punktu rozpoczęcia spektaklu, tancerze (Martyna Lorenc, Anna Nowicka, Janusz Orlik, Tomek Pomersbach, Julia Plawgo, Katarzyna Wolińska, Marysia Zimpel) są już w ruchu, gdy sala zapełnia się widzami. W lekkim półmroku performerzy skupieni w jednym miejscu, wymieniają części na ciele i działanie jakie mają wykonać. Jest to pewnego rodzaju rozgrzewka, wejście w ciało, moment skupienia i budzenia swojej uważności. Stanowi to istotę praktyki nauczanej przez Rosalind Crisp, choreografkę, inicjatorkę spektaklu Back tu bone. Podstawę ruchu stanowią tu impulsy cielesne, napięcia mięśniowe, moment wyjścia i pierwszy krok. Dla tancerzy ważne jest bycie teraz, planowanie następnego ruchu może ograniczać, powstrzymywać swobodę ich ciała. Ruch wyzwalany z ciał tancerzy jest w pełni improwizowany, nie determinowany przez muzykę, która pojawia się w spektaklu tylko parę razy na krótką chwilę, ale przez ich indywidualną ekspresję i kontakt z partnerem.

Znajdujemy się na równym poziomie co performerzy, możemy usiąść na podłodze, oprzeć się o ścianę. Wpływać to może na poczucie uczestniczenia w próbie zespołu. Podglądamy ich w sali ćwiczeń, podczas swobodnego tańca, którego piękno wynika z naturalności a nie zaprogramowanego efektu. Tancerze nie zwracają na widownię zbyt wiele uwagi, stanowi ona czasem dla nich przeszkodę, gdy chcą nagle przedostać się przez środek zebranego tłumu.

Zmiana układu w przestrzeni, która zachodzi wielokrotnie podczas spektaklu, determinowana jest przez światła lub przejścia tancerzy. Po wstępnej rozgrzewce tancerze rozchodzą się w różne części sali, publiczność decyduje za kim podąży, w którą stronę będzie patrzeć.

Nasze przyzwyczajenia są nieustannie podważane. Nic nie jest tu stałe, wszystko jest w ciągłym ruchu, przestrzeń jest nieustannie reorganizowana. Tancerze coraz odważniej poruszają się pomiędzy widzami, zmniejszając wobec nich dystans. Organiczność ich ruchu w tak bliskiej obecności stawiać może w niewygodnym położeniu, jak gdyby zadawali pytania: dlaczego Ty się nie ruszasz? Dlaczego tylko biernie oglądasz, ten zupełnie spontaniczny, nieskrępowany ruch osoby znajdującej się tuż przed tobą. Uświadamiamy sobie być może wtedy brak w nas tej dziecięcej swobody, otwartości i umiejętności wsłuchania się w swoje ciało. W tańcu tym nie ma nic na pokaz, więc nie należy tego spektaklu „oglądać”. Bardziej się podgląda, wpływa na przestrzeń ruchu tancerzy, w pewnym sensie staje się partnerem w ich improwizacji.

/fot. Marta Ankiersztejn/

C.S.